आज मी बघत होते, समोरच्या इमारतीसमोरचं रगड्याचं दगडी पाळं रिकामं होत आलं होतं. माझ्या अगदी मनात आलं की केबिनच्या खिडकीत बसलेल्या रखवालदाराला हाक मारून सांगावं, माझी हाक इतक्या दुरून पोचली असती की नाही शंकाच होती, पण कशी कोण जाणे मनातल्या मनात मी मारलेली हाक ऐकू आल्यासारखा तो बाहेर आला आणि तीन बाटल्या पाणी त्यात ओतून निघून गेला. माझा जीव भांड्यात पडला.
बकऱ्या चारायला येणाऱ्या बाईकडून नेहमीच एकाददुसरी चुकार बकरी मागे रहाते, पूर्वी आम्ही बाकावर बसत असू तेव्हा कुणाच्या हाती तिला निरोप पाठवित असू. एकदा अशा मागे राहिलेल्या चुकार बकरीला भटक्या कुत्र्यांनी घेरलं तेव्हा लोकांनी अशीच तिची सुटका करुन ती बाई येईपर्यंत तिची राखण केली होती. आजही एक काळी आणि एक ढवळी अशा दोन बकऱ्या मागे राहिल्या होत्या. काही खायला मिळालं नसावं फारसं किंवा सवय म्हणून असेल त्यातली ढवळी बकरी कचऱ्यातला कागद खात होती. तेवढ्यात फाटकातून नेहमी तिच्या भल्याढमाल्या कुत्र्याला फिरायला नेणारी उच्चभ्रू बाई बाहेर आली. घाबरुन ढवळी बकरी तोंडातला कागद तसाच ठेवून सैरावैरा पळायला लागली. मग काळी बकरीही तिच्या मागे मागे पळायला लागली. इकडे उच्चभ्रू बाई लहान मुलाने तोंडात गोटी किंवा फुगा घातल्यावर आया जशा हातवारे करतात तसे हातवारे करीत बकरीला तोंडातला कागद टाकून द्यायला आरडाओरडा सुरु केला. बरं हे करतांना तिच्या हातातली कुत्र्याची साखळी तशीच असल्याने बकऱ्या अधिकच घाबरून पळायला लागल्या. त्या पळापळीत ढवळीच्या तोंडातला कागद पडून गेला. त्या बाईच्या दुसऱ्या हातात काहीतरी खायची वस्तू -बहुधा बिस्कीट होतं. ती बकऱ्यांनी ते बिस्कीट खावं म्हणून एका हाताने कुत्र्याला खेचत बकऱ्यांजवळ सरकतांना पाहून बकऱ्या आणखी घाबरून खाजणात पळून गेल्या. बाई नाईलाजाने पुन्हा फाटकात शिरली.
रस्ता पुन्हा नेहमीसारखा झाला.
