उद्वाहनातून बाहेर पडल्यावर खाली सुरक्षारक्षकाजवळ उभारलेल्या जंतूनाशकाने हात साफ करून चालायला सुरुवात केली. एक सुरक्षारक्षक झाडांना पाणी घालत होता. दुसरा सफाई कामगारासोबत शिळोप्याच्या गप्पा हाणत येणाऱ्याजाणाऱ्यांना हात साफ करायला, वहीमध्ये नोंद करायला सांगत होता, त्यांचं तापमान मोजत होता. पाणी फारच वाया चाललंय असं मनात आलं. हात हलवत चालत राहिले. बाग जवळ आली. एक साळुंकी बागेतल्या गवतात काहीतरी शोधून खात होती. तिच्या मागे नुकतीच शिकार करायला शिकलेली मांजर तिच्यावर डोळा ठेवून दबा धरून बसली होती. तेवढ्यात पिंपळाचं एक पान पक्ष्याच्या सफाईने गिरक्या घेत खाली पडलं म्हणून मांजरीने वळून पहायला आणि साळुंकी उडून जायला एक गाठ पडली.
या कोपऱ्यावर जरा भीतीच वाटते. नकळत मुलगी आणि नवरा जवळपास आहेत का पाहिलं. परवा इथेच दुसरी जरा दांडगी मांजर तीरासारखी धावत जातांना दिसली. पाठोपाठ सुरक्षारक्षकही धावत आले. मागून चालत आलेली लेक म्हणाली, “नाग होता तिथे. त्याच्यामागे लागली होती.” मला काही दिसला नाही. पण तेव्हाची भीती काही मनातून गेली नाही. दर फेरीला तिथे पोचल्यावर ती भीती वाटतेच. ती भीती मनात तशीच दडपून चालत रहाते.
फेरी पूर्ण होता होता इयनची आई दिसली. थोड्या गप्पा झाल्या. इयन कसा आहे विचारल्यावर म्हणाली, “आत्ताशी आलाय घरी. गेले सहा महिने माझ्या आईवडीलांकडे होता. आम्ही घरून काम करतो ना. त्याला कोण सांभाळणार? म्हणून तिथे ठेवलं. आता एक मुलगी मिळालीय सांभाळायला. तिची चाचणी करुन घेतलीय. आता ती चोवीस तास आमच्याबरोबर रहातेय म्हणून बरंय. पळते आता, रडत असेल तो. अजून तिची सवय नाही झालीय ना त्याला.” टाळेबंदीपूर्वी बागेत इयनसोबत घालवलेले दिवस आठवले. इयनची आजी अंधेरीहून सकाळी सुनेकडे यायची. सून संध्याकाळी घरी यायच्या आधी नातवाला घेऊन बागेत यायची. मग इयन म्हणजे आम्हा सर्वांचं खेळणंच असायचं. त्याचं ‘क्रोss’ ‘मूssन’ असं हात दाखवून ओरडणं चाले. सीसॉच्या दांडीवर बसलेल्या दयाळ पक्ष्यालाही तो क्रो म्हणायचा ते आठवून आत्ताही हसू आलं.
चौथी फेरी घालतांना कुंपणापलीकडल्या रस्त्यावरुन जाणाऱ्या जोडप्यातल्या बाईने “हौ आर यू?” अशी साद घातली. मास्कमुळे कळलंच नाही आधी कोण ते. मग ध्यानात आलं की ती आमच्या जेष्ठ नागरिकांच्या बाकाजवळ आमच्याशी गप्पा मारायला थांबणारी जेनी होती. तिने बहुधा माझ्या उंचीमुळे ओळखलं असावं.
फेऱ्या घालता घालता सहज वर लटकणाऱ्या तारेकडे लक्ष गेलं. तर ओळीने लांब शेपटीचे पोपट बसले होते. त्यांचा शेपटीकडचा भाग पिवळा होता. शिक्षक वर्गात यायच्या आधी शाळेच्या बाकावर उनाडक्या करीत बसलेल्या मुलांसारखे उनाडक्या करीत होते बराच वेळ.
तरी अजून शेजारच्या रो हाऊसमधल्या लोकांनी छपरावर पक्ष्यांना शेव खायला घातली नव्हती. नाहीतर कावळे, साळुंख्या, चिमण्या सगळेच शेव खायला गोळा होतात कलकलाट करीत.
चला आता शेवटची फेरी झाली की संपला जिवंत जगाशी संबंध.
काहीही 