चालायला खाली उतरले आणि जोरात शंखनाद ऐकू आला आणि माझ्या ध्यानी आलं की आज आपल्याला उशीर झालाय. टाळेबंदीच्या सुरुवातीच्या काळात लोक रात्रभर जागत दिवसाची रात्र आणि रात्रीचा दिवस करीत. पण आता मात्र हळूहळू का होईना पण गाडं पूर्वपदावर यायला लागलंय. सकाळी मी नेहमीच्या वेळी खाली उतरले की पहिल्या फेरीला सहाव्या मजल्यावरचा अनिल मेहता स्कूटरवर बसून कामावर जातांना दिसतो. दुसऱ्या फेरीच्या दरम्यान लांब वेणी घालणारी नेपाळी घरकामगार येते. हात स्वच्छ करता करता, नोंदवहीत नाव लिहिता लिहिता सुरक्षारक्षकांशी गप्पा मारते. मग ओघ सुरू होतो. फुटबॉलकोच असलेला मेनन आणि त्याची बहुधा बँकेत काम करणारी उत्तरेकडची बायको आपल्या मुलाला घेऊन दुचाकीवरुन निघतात. तिसऱ्या, चौथ्या फेरीच्या दरम्यान शेजारच्या बंगल्यातल्या पाटलीणबाईंनी पूजेच्या वेळी वाजवलेला शंख ऐकू येतो. त्यानंतर बाजूच्या विंगमधले काहीतरी मानसिक आजार असलेले वृद्ध गृहस्थ त्यांच्या सहायकाचा हात पकडून फिरायला निघतात.
हे सगळं डोक्यात चालू असतांनाच चिमण्यांचा एक थवा घाबरल्यासारखा चिवचिवाट करीत घाबऱ्या घाबऱ्या गतीने इथेतिथे उडत शेवटी अशोकाच्या जरा आडव्या झालेल्या फांदीवर बसला. कारखाली सुस्तावून लोळणारी मांजर लगेच सावध होऊन कारच्या आडोशाला दबा धरुन बसली. तितक्यात ओवी तिथे आल्यावर तिच्याशी खेळतांनाही मांजर चिमण्यांवर एक डोळा ठेवून होतीच. पण त्या काही तिच्या हाती लागल्या नाहीत.
या पक्ष्यांचं आणि प्राण्यांचंही एक वेळापत्रक असावं बहुधा. या दरम्यान दुसरी दांडगी मांजर बाजूच्या बंगल्याशी सामायिक असलेल्या भिंतीच्या कोपऱ्यात एका विशिष्ट जागी बसलेली असते. एक बुलबुलही असाच एका निष्पर्ण झाडाच्या खोडावर बसलेला असतो. दुसऱ्या फेरीच्या दरम्यान पूर्ण काळेभोर पंख असलेलं पांढरं कबूतर बाजूच्या इमारतीच्या पहिल्या मजल्यावर एका विशिष्ट खिडकीत येऊन बसतं. टाळेबंदीच्या काळात त्यांचं हे नैसर्गिक वेळापत्रक बदललं होतं का याचा अभ्यास करायला हवा कुणीतरी.
काहीही 