आता साखळी तोडण्याच्या नावाखाली वेगळ्या अर्थी टाळेबंदी असली तरी रोज तरुणांची टोळकी फिरत असतात. तशीच एक चौकडी समोरच्या रस्त्यावर धमाल मस्ती करीत होती. इतक्यात मागे असलेल्या फाटकाची हालचाल झाल्यावर ते जरा बाजूला सरले. आतून पायाने फाटक ढकलत एक वयस्कर जोडपं आलं. पुढे गेल्यावर त्यांच्या ध्यानी आलं की नातू मागेच राहिलाय. तो होता सायकलवर. मग पुन्हा मागे येऊन पायाने फाटक ढकललं, नातवाला सोबत घेऊन चालायला बाहेर पडले.
समोरच्या खारफुटीत राहणारं ते नोकरी करणारं जोडपं आज चक्क एकत्र आलं होतं. अर्थात तरीही नवरा पुढे आणि बायको पाच पावलं मागे, खाली मान घालून चालत होती. त्यापेक्षा मला दोन दिवसांपूर्वीचं दृश्य अधिक आवडलं. नवरा लांबून येतांना दिसल्यावर बायको उठून चालायला लागली. त्यामुळे ती पुढे नि नवरा पाठीमागून पळत येतोय. हे जरा नेहमीपेक्षा वेगळं घडलेलं बघायला मज्जा आली. पण नेहमी थोडंच होणार असं.
तेवढ्यात नेहमी साडेसहाच्या ठोक्याला चालायला बाहेर पडणारी मायलेकराची जोडी – तरुण लेक आणि वयस्कर आई- आली. हेही पायाने फाटक ढकलतात. पण काल बाहेर आल्यावर घरातलं उरलंसुरलं पुण्यकर्म म्हणून कुत्र्यांना खाऊ घालतांना मात्र खालच्या जमिनीला हात लागला होता तो पुसला नव्हता त्यांनी. कुत्र्यांना ज्या कागदाच्या पुडक्यात अन्न दिलं ते पुडकंही सकाळी कचरा नेईपर्यंत तसंच पडलं होतं. आजही दोघं फाटक पायाने ढकलून बाहेर आले खरे, पण झालं काय की कालच्या दातृत्वामुळे कुत्रे त्यांना पाहिल्यावर आठवणीने येऊन पायात घोटाळायला लागले, मग त्यांना हाकलतांना पुरेवाट झाली. त्यात एका कुत्र्याने हात चाटला . मग बाईंनी घाईघाईने ओरडून लेकाकडून हँड सॅनिटायझरमधलं द्रव्य हातवर ओतून घेतलं.
त्यांच्या नंतर फाटकाजवळ येणारी तरुणी मात्र फाटक उघडायचंय, उघडायचंय असं मनाशी घोकत असल्यासारखी लांबूनच हात लांब करीत आली आणि तिने हाताने फाटक ढकललं.
कुत्रे अजूनही आशेने घुटमळत होते. तर एक बाई आल्या. त्यांनी हातातल्या प्लास्टिकच्या पिशवीतलं फाफड्यासारखं दिसणारं काहीतरी त्यांच्यासमोर ओतल्यावर कावळेही त्या दिशेने धावले आणि एकच झुंबड उडाल्यावर बाईंची तारांबळ उडाली.
आमच्या परिसरात काय कोण जाणे हे एक खूळ पसरलंय. पक्ष्यांना शेव, फाफडा वगैरे खाऊ घालायचं. सुरुवातीला तर गंमतच झाली. मी एक कावळा पाहिला, त्याची चोच पिवळी होती. मी मनात म्हटलं असा कसा पिवळ्या चोचीचा कावळा. मग दुर्बिणीतून पाहिल्यावर कळलं की त्या कावळ्याच्या चोचीत जाड शेवेचा मोठ्ठा तुकडा आहे. बरं हे उरलंसुरलं खाऊ घालतात असंही नाही. शेजारच्या रोहाऊसमधली बाई पिशवीभर शेव रोज पक्ष्यांसाठी ठेवते. पक्ष्यांच्या आरोग्याचा विचार हे दाते करतात की नाही काय माहीत. त्यांच्या लेखी पुण्य मिळवलं की संपलं.
दुर्बिणीवरुन आठवलं. ह्या काळात कशाचा काय उपयोग होईल सांगता येत नाही . मी पक्षीनिरिक्षणासाठी दुर्बिण वापरत असले तरी एकदा काय झालं की आमच्या लेकाला काही कागदपत्रांसाठी नोटरी हवा होता. समोरच्या बैठ्या घरात एक गृहस्थ नोटरीचं काम करीत हे माहीत होतं. त्यांच्या फाटकावरच्या पाटीवर त्यांचा संपर्क क्रमांक लिहिलेला होता. पण इतक्या उंचावरुन तो दिसेना. आत्ताच्या काळात खाली निव्वळ त्यासाठी जाणं म्हणजे जीवावरच आलेलं. मग चक्क दुर्बिणीचा वापर करुन तो क्रमांक मिळवून त्यांच्याशी संपर्क केला. हसू नका वाचून तुम्हीही करा अशी डोकॅलिटी.
काहीही 